Vanochtend lekker vroeg opgestaan, omdat we een aardig stukje moesten rijden en nog veel wilden doen onderweg. Helaas alleen iets te vroeg, want bij het eerste park waar we naar binnen wilden, stonden we voor een dichte poort. Gelukkig konden we al na 10 minuutjes als allereerste de Mount Revelstoke oprijden, via de Meadows in the Sky Parkway. De ranger waarschuwde ons al, “it’s buggy up there” en dat hebben we geweten. Op de top van de berg kun je hier op circa 1933 meter hoogte een aantal mooie wandelingen maken. Dit betekende prachtige vergezichten, lopen door de laatste restjes sneeuw, maar helaas ook belaagd worden door hordes muggen. Terwijl we druk om ons heen aan het wapperen waren om de muggen weg te jagen, hebben we genoten van het uitzicht en bloemetjes in de bergweiden en mooie foto’s gemaakt.

Eenmaal weer onderaan de berg, was er een compleet ander stukje natuur te bewonderen. Allereerst het moerasland van British Columbia, dat we konden bewonderen door de Skunk Cabbage Boardwalk te lopen. Deze uit de kluiten gegroeide planten zijn niet voor niets naar stinkdieren (skunks) vernoemd, als ze in bloei staan schijnen ze nogal te stinken. Ze waren nu al uitgebloeid, dus dit hebben we niet kunnen/hoeven ruiken. Een kilometer verder kon je een wandeling maken door weer een totaal andere omgeving, namelijk bossen met grote Cedar bomen.

Oeps, toen was het alweer 13.00 uur ’s middags en waren we pas 25 kilometer onderweg. We moesten er een kleine 300 vandaag… Dus maar gauw weer op weg, via de Rogers Pass in Glacier National Park. Hier gingen we ook nog een andere provincie in en de tijdsgrens over, dus was er zomaar nog een uur verstreken. En toen moest Yoho National Park nog komen. Ook daar waren er echt een aantal must-see’s die we stuk voor stuk zijn langsgegaan.

Na de mooie natural brigde en het blauwe emarald lake, wilden we in verband met de tijd eigenlijk in één keer doorrijden, maar we besloten uiteindelijk toch nog maar even een kijkje te nemen bij de Takakkaw falls. Dit bleek een goede zet, want de waterval bleek van maar liefst 380 meter met veel geweld (en spetters) naar beneden vallen. Dat we vervolgens pas om 21.00 uur in onze accommodatie waren, moesten we maar even voor lief nemen.