Banff is een van de meest bekende nationale parken van Canada. Desondanks konden we thuis bij de voorbereidingen niet echt een goed beeld krijgen van het park. Daarom zijn we maar begonnen bij het Visitor Center, om advies te vragen wat we het beste konden gaan doen. De populariteit van het park was daar merkbaar, want het vinden van een parkeerplek was een uitdaging en vervolgens moesten we een poosje in de rij om een ranger te kunnen spreken. Eenmaal aan de beurt, werden we eigenlijk niet heel veel wijzer. Wel werd ons duidelijk dat het een heel ander soort park was dan dat we verwacht hadden. Alle uitkijkpunten en wandelingen zijn geconcentreerd rondom het (supertoeristische) dorpje Banff.

Anders dus dan we verwacht hadden, maar wel makkelijk want alles zat dicht bij elkaar in de buurt. Hierdoor kon je snel de verschillende bezienswaardigheden bezoeken, als je tenminste een parkeerplekje kon vinden

Daarna nog door naar de Hoodoos viewpoint en de Bow Falls. Als afsluiter wilden we de gondola naar Sulphur Mountain nemen, maar daar bleek een wachtrij te staan van een 1 uur om naar boven te gaan. Dat viel nog wel te overzien, maar er werd ons verteld dat er om naar beneden te gaan ook een uur wachttijd was. Dat ging ons wat ver en waarschijnlijk zouden we dan ook te weinig tijd hebben om nog te eten, want voor vanavond hebben we een bezoekje aan de plaatselijke bioscoop gepland staan. Dit is inmiddels een vakantietraditie die we graag in ere willen houden.

Als alternatief voor de gondel zijn we naar de Cave and Basin National Historic Site gegaan. Hier is een grot te bewonderen met een warmwaterbron. Dit is ooit als allereerste nationale park van Canada bestempeld, waarna er velen volgden. Voor het eten moesten we nog even terug naar het hotel omdat Lieke haar bril was vergeten voor de bioscoop. Toen was het wel handig dat alle bezienswaardigheden zo dicht rond het dorp liggen. Bij onze kamer aangekomen, bleek de deur op een kiertje te staan, terwijl we zeker wisten dat hem dicht gedaan hadden. Even schrikken… zouden we beroofd zijn? Onze kamer was echter niet overhoop gehaald. Sterker nog, hij was juist opgeruimd. Blijkbaar was de housekeeping vergeten om de deur goed dicht te doen. Er was dan ook niets verdwenen.

Opgelucht konden we naar de stad om een hapje te gaan eten. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want bij veel van de restaurantjes stond een wachtrij. In alle drukte hebben we toch nog een leuk sushi-restaurant gevonden, waarbij we snel aan tafel konden. We waren dan ook op tijd bij de bioscoop om “The secret life of pets” te kijken. We hebben flink gelachen en zijn ons af gaan vragen wat onze kat Terra eigenlijk doet als wij niet thuis zijn…