Gisteren hebben we helaas geen wild gezien op de Bow Valley Parkway,dus vandaag hebben we het nog maar een keer geprobeerd. Het was een alternatieve route die parallel aan de snelweg liep en we moesten toch die kant op. Dit keer hadden we meer succes. We spotten al snel een groepje stilstaande auto’s, wat duidelijk maakte dat er wild te zien moest zijn. Inderdaad konden we in de bosjes het silhouet van een beer zien. Even later liep hij het bos in en hebben we ‘m nog een klein stukje kunnen volgen. Hij kwam niet dichtbij genoeg om te zien wat voor beer het precies was; we hebben hier opties zwarte beer of grizzly beer. Hij was ook niet echt fotogeniek helaas zo tussen de bosjes. Maar we hebben ‘m gezien!

Daarna zijn we snel doorgereden naar Lake Louise, in de hoop nog een parkeerplekje te vinden. Dit lukte zowaar. We snapten meteen waarom het het meest gefotografeerde meer is, het is veel makkelijker bereikbaar voor busladingen toeristen. Ook wij hadden hier nu niet meer tijd dan een snelle fotostop. Ook dit meer was prachtig, maar we vonden het kleinschaligere Moraine Lake meer charme hebben.

De rest van de dag stond in het teken van de Icefields Parkway, een route waarop heel veel gletsjers en gletsjermeren te bezichtigen zijn. Eenmaal op de Parkway begon het te regen en hadden we in eerste instantie niet heel veel zicht op de bergen. Nu maar hopen dat het vanmiddag droog zou blijven, want we hebben een wandeling op de Athabasca gletsjer geboekt. Het klaarde gelukkig op, zodat we ook droog nog wat tussenstops hebben kunnen maken, met Peyto Lake als hoogtepunt.

Lichtelijk gestrest kwamen we aan bij de Athabasca gletsjer. Het was een hele lange rit, met veel tussenstops en diverse wegwerkzaamheden en daardoor was het moeilijk om in te schatten hoeveel tijd het zou kosten. We waren gelukkig op tijd en konden in alle toeristische chaos rondom deze gletsjer snel een parkeerplekje vinden. Nadat we ons hadden gemeld bij de gids, kregen we de benodigde uitrusting; handschoenen, muts, regenjas, regenbroek en “cramp-ons”. Daarna vertrokken we met een klein groepje richting de voet van de gletsjer. Daar aangekomen moesten we de cramp-ons onder onze voeten binden en gingen we het ijs op.

Wandelen op een gletsjer is niet zonder gevaren, dus we moesten een verklaring tekenen dat je ze niet mocht aanklagen als je letsel of schade opliep of doodging. We moesten letterlijk in de voetstappen van de gids lopen. Dit omdat er vele gaten in en onder het ijs kunnen ontstaan, die niet altijd even goed zichtbaar zijn. Een aantal zichtbare gaten konden we onder begeleiding van de gids een voor een bekijken.

We hebben in totaal 2 uur over de gletsjer gelopen, tussen vele stroompjes en bijna rivieren van smeltwater. Want smelten doet de gletsjer. Dit werd mooi geïllustreerd door een aantal stalen palen. Deze waren voor wetenschappelijke doeleinden in boorgaten in de gletsjer geplaatst. De gidsen plaatsen eens in de zoveel tijd een stukje tape op de palen, om te laten zien hoe veel de gletsjer smelt. Het stukje tape van 10 dagen geleden, stak inmiddels al een meter boven het ijs uit. Onvoorstelbaar hoe snel dat gaat! Dus als je ‘m wil bezoeken; wees er op tijd bij!