We hadden vandaag wederom een lange afstand af te leggen. Na een kilometer of 50 rijden, zagen we een uitkijkpunt waar verschillende mensen zeer ingespannen in de rivier aan het turen waren. Daar moest wat te zien zijn. Snel de auto geparkeerd en naar de rivier gelopen. Er bleek een waterval te zijn, waarin we al snel een aantal vissen omhoog zagen springen. Ze probeerden stroomopwaarts voorbij de waterval te komen.

Zalm staat erom bekend dat ze op deze manier terug keren naar hun geboorteplaats om zich voort te planten. Zalmen worden geboren in het zoete water van rivieren en trekken vervolgens naar de oceaan. Sommige zalmen hebben de pech om enkele honderden kilometers landinwaarts geboren te worden, zodat ze dit hele eind met diverse obstakels (stroomversnellingen, watervallen, vissers, beren, etc.) terug moeten zwemmen om kuit te schieten. De plek waar wij ze zagen was zo’n 300 kilometer landinwaarts, maar later in het seizoen komen ze nog een heel stuk verder landinwaarts voor.

In deze waterval bleek het naast zalm ook om steelheadforel te gaan. Er was een onderzoeksproject bezig, om te bepalen hoeveel vissen hier passeren. Om dit te bepalen worden er stroomafwaarts vissen gevangen en gemerkt met een tag. Daarna worden ze weer teruggezet in de rivier. Verder stroomopwaarts (waar wij stonden te kijken) worden er weer vissen gevangen. Uit de verhouding gemerkte en ongemerkte vissen bij deze tweede vangst kan de populatiegrootte in dat gebied bepaald worden. Daarnaast was er naast de waterval een soort vissluis gemaakt zodat de vissen de waterval ook konden omzeilen. Verrassend genoeg kozen nog best veel vissen voor de moeilijkste weg.

Bij deze waterval moesten de vissen een hoogte van twee meter zien te overbruggen. Veel vissen kwamen ruim anderhalve meter het water uit, maar kwamen dus nog steeds een halve meter te kort. Het leverde voor ons wel spectaculaire plaatjes op, maar of de vissen nou succesvol waren konden we niet goed inschatten.

Vergeleken met dit schouwspel, was de afstand die wij vandaag in alle luxe met de auto moesten afleggen natuurlijk een peulenschil. We hebben onderweg toch nog even gepauzeerd om een stukje cultuur van de indianen te bekijken. Er was een dorpje met traditionele longhouses en totempalen te bezichtigen. Opvallend was de grote hoeveelheid totempalen die nog niet af leken te zijn. Het bovenste deel hiervan bestond nog uit een onbewerkte boomstam.

We kwamen eind van middag aan in Prince Rupert, een havenstadje van waaruit we morgen de boot zullen pakken. Een ideale gelegenheid dus om een vers visje te eten!