Piep piep piep piep… piep piep piep piep, de wekker ging. Buiten was het nog pikkedonker want het was pas 4.00 uur ’s nachts/’s ochtends. Leuk zo’n boot die om half 8 vertrekt en waar je twee uur van tevoren moet inchecken. De ferry die we gaan nemen gaat door de Inside Passage, een tocht van 16 uur door fjordengebied. Het hele stadje is ingericht op deze boottocht. We konden dus wel al om 5 uur ontbijten, zodat we niet met een lege maag hoefden te vertrekken.

Keurig op tijd waren we bij de terminal. Daar aangekomen was het nog een uur wachten voordat we de boot op konden rijden. Daarna hebben we ons geïnstalleerd in een van de lounges op de boot. Alle voorste rijen bij het raam waren al vakkundig ingepikt door het uitrollen van de persoonlijke bezittingen. Er zat verder nog niemand. Al snel kwam er toch nog een plekje vrij, waardoor we vrij zicht hadden. De hele tocht door was er een schitterend uitzicht op de verschillende eilanden waar we voorbij kwamen. En af en toe een walvis.

Bij de eerste walvis die we tegenkwamen riep de kapitein dit om. Lieke was op dat moment precies een rondje aan het lopen en was aan de verkeerde kant van de boot. Snel een sprintje trekken naar stuurboord. Na het slalommen om wat trage mensen, was ze nog op tijd om de walvis te kunnen zien. Hij sprong zelfs nog even uit het water. Helaas zo snel dat we dit niet hebben kunnen vastleggen. Onderweg hebben we nog meer walvissen voorbij zien komen, maar dan op wat verdere afstanden. Het speuren hiernaar vormde een leuk tijdverdrijf tijdens de boottocht. Soms wel een dilemma… met een halve hamburger in je mond, rent het zo lastig naar het dichtstbijzijnde raam!

Rond 23.30 uur konden we in Port Hardy van de boot af rijden. We waren aardig gesloopt, want ondanks de nodige hazenslaapjes op de boot, was het een vermoeiende reis. Zeker in combinatie met het vroege opstaan. Snel naar het hotel om in te checken en lekker te gaan slapen! Tot nu toe hebben we alle hotels altijd makkelijk kunnen vinden. Dit keer was het wat moeilijker. Ondanks het kaartje konden we het niet vinden. Gezien het late tijdstip wilden we niet al te lang dwalen en hebben we toch maar even de TomTom aangezet.

We bleken er al een paar keer langsgereden te zijn. We hadden het echter niet als hotel herkend, omdat het zeer slecht verlicht was en bovendien omringd was met bouwketen, bouwhekken en ander bouwpuin. We zijn toch maar het bouwterrein opgereden om te kijken of we aan de andere kant van het gebouw moesten zijn. Hier troffen we nog een andere beduusde hotelgast aan. Het hotel werd verbouwd, maar was overduidelijk nog niet gereed. Daar zit je echt op te wachten om 12 uur ’s nachts…

Er waren nog 2 Duitse stellen die vanavond hadden gedacht bij hotel Kwa’lilas in te checken. Allemaal hebben we geprobeerd onze reisbureaus te pakken te krijgen. Wij waren hier echter snel mee klaar, want we kwamen erachter dat onze beide telefoons niet werken in Canada. Lekker die werelddekking!

Uiteindelijk zijn we maar doorgereden naar een ander hotel in de buurt om te vragen of we daar konden bellen. Een kamer hadden ze in ieder geval niet voor ons, aangezien het “no vacancy”-bordje ons al pijnlijk tegemoet scheen. Gelukkig wist de vrouw achter de receptie ons wel meer te vertellen. Blijkbaar waren we niet de eerste die midden in de nacht beduusd bij haar aan kwamen kloppen. Inderdaad was de verbouwing van het Kwa’lilas hotel lichtelijk uitgelopen en hadden ze de gasten in andere hotels geplaatst. Toch wel handig als je daar als gast ook van op de hoogte wordt gebracht… Er werd in ieder geval voor ons uitgezocht waar we dan wel moesten zijn. Dit was een paar honderd meter verderop.

Snel naar het hotel! Daar aangekomen bleken ook de Duitse stellen inmiddels hiernaar doorverwezen te zijn. De man achter de receptie werd enigszins overdonderd door deze invasie om half 1 ’s nachts. We waren gelukkig precies op tijd, want hij stond op het punt om 1 van de kamers aan twee dronken droppies weg te geven, omdat wij een “no show” zouden zijn. Na nog wat warrig geschuif en gegoochel met kamers, konden we om 1 uur eindelijk op onze kamer. We hadden nog even gegoogled of we nou hadden kunnen weten of het hotel nog niet klaar was. Op de website konden we hier niks over ontdekken. Wel vonden we daar de betekenis van de naam van het hotel. Kwa’lilas betekent ironisch genoeg… “a place to sleep”!