Vanochtend hebben we heerlijk ontbeten met uitzicht op de oceaan. Hierna snel de spullen ingepakt om te vertrekken richting Tofino. Op de parkeerplaats van het hotel heerste enige chaos. Blijkbaar was er net een auto ingereden op een geparkeerde auto, die vervolgens weer als een soort domino effect nog twee andere auto’s beschadigde. Gelukkig stonden wij aan de overkant geparkeerd, dus konden wij gewoon vertrekken. We zeiden nog tegen elkaar, het zal je toch gebeuren dat je schade rijdt met je huurauto. Dan ben je mooi de lul.

Een uurtje later (10.45 uur) konden we zelf ervaren hoe erg je dan de lul bent. Bij het passeren van een kruising besloot een oudere dame dat afbuigend verkeer (zij) voorgaat op rechtdoorgaand verkeer (wij). Vol overtuiging sloeg ze af en konden wij niks anders meer doen dan hard remmen en ons schrap zetten. Voordat we het wisten stonden we met een klap haaks op de kruising… We keken elkaar direct aan om te zien of we allebei in orde waren. Dit was gelukkig het geval. De dame uit de andere auto stond inmiddels ook al naast haar auto. Snel de auto uit. Dit ging met enige moeite aangezien de deur bij Bas was verbogen. Met enige kracht en gekraak ging de deur toch open. De vrouw begon direct met zich te verontschuldigen en nam alle schuld op zich.

Bas begon foto’s te maken van de situatie en Lieke belde ondertussen 911. Dit is overigens ook gelijk het enige nummer wat hier kunnen bellen, aangezien onze beide telefoons niet kunnen bellen in Canada (volgens de Simpel klantenservice zou dit wel gewoon moeten kunnen, als het niet het geval was moesten we maar even bellen... ). De alarmcentrale gaf aan wat we moesten doen. Onze auto kon in ieder geval niet meer rijden dus moesten we deze laten staan op het kruispunt met de alarmlichten aan. Ondertussen sprak een vrouw ons aan die op het moment van de botsing achter ons had gereden en had gezien hoe Bas op het laatste moment geprobeerd had het ongeval te voorkomen. Ook zij gaf aan dat het volledig buiten onze schuld was en was ook bereid dit aan de politie te verklaren. We hadden dus in ieder geval een getuige.

Na een minuut of 20 (11.10 uur) arriveerde de politie. De politieagente maakte eerst een aantal foto’s en ging het verkeer regelen. Inmiddels stopte er ook al een plaatselijke sleepdienst, die toevallig langsreed. We konden dus snel van de kruising afgesleept worden. Daar ging onze auto – met spullen en al – de sleepwagen op. De politieagente schreef vervolgens onze gegevens en verklaringen op.

Wij gaven bij de politieagente aan dat we niet zeker wisten hoe we nu verder moesten handelen, vooral omdat onze beide telefoons niet werken. De chauffeur van de sleepdienst stelde voor om ons bij het visitor center af te zetten zodat we daar konden bellen. Met enige bedenkingen stapten we de sleepwagen in. Al snel kwam de politieagente op het raampje kloppen om te vragen of we niet liever mee wilden naar het politiebureau, zodat we daar in alle rust konden bellen en dingen konden regelen. Dit leek ons een beter idee. Snel hebben we nog wat belangrijke dingen uit de auto gepakt en zijn toen in de politieauto gestapt. Lieke op het arrestantenbankje achterin (met tralies!) en Bas voorin.

Om 11.45 uur kwamen we aan op het politiebureau. Daar werd er een telefoon door het receptionistenluikje doorgeschoven en konden we in de hal plaatsnemen om te bellen. Eerst het autoverhuurbedrijf maar proberen. Alamo heeft een Roadside Assistence Noodnummer. Die konden ons vast helpen. We kregen een medewerker aan de telefoon die van alles wilde weten over het ongeluk. Ze probeerde ook een nieuwe huurauto voor ons te regelen. Helaas bleken alle lokale huurbedrijven die bij Alamo aangesloten waren vandaag dicht te zijn en/of geen auto’s beschikbaar te hebben en/of zich op het vaste land van Canada te bevinden, terwijl wij op Vancouver Island zitten. Zij kon ons dus niet echt verder helpen, we moesten maar proberen onze reisagent te bereiken.

Om 12.15 tikte wij het Nederlandse alarmnummer in van Sunny Cars. Bij dit bedrijf hebben we auto gehuurd. Dit bedrijf schakelt vervolgens andere huurbedrijven in, bij ons dus Alamo. Niet alleen onze mobiele telefoons blijken moeite te hebben met een internationaal nummer… We kregen een menu te horen waarin we onze creditcardgegevens moesten intikken om te kunnen bellen. Na enig twijfelen en overleg met de agente hebben we dit gedaan. We kwamen hier vervolgens wel doorheen, maar er werd vervolgens gezegd dat het nummer dat wij gebeld hadden niet langer in gebruik was. Dan maar bellen naar onze reisverzekering. Weer een riedeltje met de creditcardgegevens, om er vervolgens achter te komen dat ook dit nummer niet bereikbaar was. Hmmm…. Misschien was het gewoon een probleem met Nederlandse nummers.

Maar weer even roepen voor de politieagente. Zij kon ons rond 12.45 uur via de telefooncentrale van de politie (en weer het riedeltje met de creditcardgegevens) uiteindelijk door laten verbinden met Sunny Cars. Bij dit noodnummer wisten ze alleen duidelijk echt niet waar ze het over hadden. De vrouw van de centrale las overduidelijk alleen een stappenplan op wat ze voor zich had liggen. Ze kon niks voor ons betekenen. Het enige wat zij kon doen was ons terug laten bellen tijdens kantoortijden. Nederlandse kantoortijden… Dus over 11 uur (hier om 1 uur ’s nachts). Nou was dat nog niet eens het grootste probleem, maar aangezien onze telefoons niet werken en we ook geen idee hadden waar we zouden gaan slapen als we vandaag geen nieuwe huurauto kregen, waren we ook niet eens bereikbaar. Bovendien kon de vrouw ons niet vertellen of degene die ons terug zou bellen dan wel zou proberen om een nieuwe huurauto voor ons te regelen. Fantastische service dus bij dit bedrijf, met als motto “rent with a smile”. Na flink boos te worden, kon ze toch opeens contact opnemen met iemand en kon ze ons in ieder geval vertellen dat we alles toch echt via Alamo moesten regelen.

13.15 uur, terugbellen naar Alamo dus. Weer alles uitleggen en deze man ging echt z’n best voor ons doen. Ook hij heeft weer bedrijven afgebeld om een huurauto voor ons te regelen, maar kwam tot de conclusie dat er op heel Vancouver Island geen enkele huurauto beschikbaar was. We moesten maar contact opnemen met de manager van Vancouver International Airport. Aangezien we daar de auto opgehaald hadden, was hij de enige die ons toestemming kon geven voor een nieuwe huurauto. Ook het feit dat we een nieuwe huurauto nodig hadden vanwege een ongeval, bleek nogal een probleem te zijn. Bijzonder, maar het zal wel.

13.30 uur bellen naar de manager. Ook dit nummer werd niet geaccepteerd door de telefoon van het politiebureau. Gelukkig was een andere medewerker van het politiebureau zo vriendelijk om met haar persoonlijke mobiele nummer voor ons te bellen. Op dit nummer werd echter de telefoon niet opgenomen.

13.45 uur. Opnieuw bellen naar Alamo Roadside Assistance. Na een poosje in de wacht, weer een nieuwe medewerker aan de telefoon, weer alles uitleggen, in de wacht gezet en na 10 minuten in de wacht werd het inmiddels irritante wachtmuziekje abrupt verbroken. Lekker dan, verbinding verbroken. De politieagente leefde erg met ons mee. Ze was al een paar keer komen kijken en we hadden te drinken gekregen. We hadden onszelf inmiddels al op wat stoelen geïnstalleerd. De agente ging ook wat voor ons proberen te regelen, want het duurde nu wel erg lang.

Om 14.00 uur opnieuw Alamo bellen. Weer in de wacht. Uiteindelijk iemand aan de telefoon die we al eerder gesproken hadden. Degene die ons verteld had dat we de manager moesten bellen. Uitgelegd dat hij niet te bereiken was en gevraagd of hij ons met iemand – wie dan ook – kon doorverbinden die iets voor ons kon betekenen. Even later had Lieke iemand van Alamo aan de lijn. Niet de manager. Ook niet iemand die ons ging helpen. Hij wilde niet eens zijn functie vertellen, maar verbond ons wel door met iemand anders. Dit bleek na even doorvragen wel de manager te zijn. Na alles nog maar een keer uit te leggen, vertelde hij ons doodleuk dat we daarvoor niet bij hem, maar bij de Roadside Assistence moesten zijn… Hij sprak ook de legendarische woorden “There is not always a solution for every problem”. Dit schoot lichtelijk in het verkeerde keelgat. Na een flinke tirade van Lieke, ging hij uiteindelijk kijken wat hij voor ons kon doen. Of hij ons even terug kon bellen. Uhm, nee… want we zijn hier niet bereikbaar. We hebben het nummer van de politieagente maar doorgegeven.

Om 14.25 uur kwam de politieagente weer terug met de verlossende woorden dat zij wel wat had kunnen regelen. Ze had dezelfde Roadside Assistence gebeld, maar nu was het opeens wel mogelijk om iets voor ons te regelen. De kracht van de politie! Er zou iemand komen van een zusterbedrijf van Alamo om ons op te halen, daarna onze spullen op te halen bij het sleepbedrijf en vervolgens naar een nabij gelegen vliegveld te brengen voor een nieuwe huurauto. Over een uurtje zou deze persoon er zijn. In de tussentijd zijn we maar even een hapje gaan eten in de buurt. Uit dankbaarheid hebben we meteen een doos muffins gekocht voor het politiebureau.

Om 15.15 uur kwamen we weer aan bij het politiebureau. Daar stond de sleepauto weer die onze auto had afgevoerd. Onze auto stond echter niet meer achterop. Deze chauffeur had de opdracht gekregen om ons op te halen en om ons en de beschadigde auto naar het nabijgelegen vliegveld te brengen. Nog even snel met de agente op de foto. Opgelucht stapten we in, er zat eindelijk schot in de zaak.

15.30 uur. Onderweg naar het sleepbedrijf werd de chauffeur opgeroepen met de mededeling dat “Call 199” geannuleerd was. Gekscherend zij Lieke nog “Hope that’s not us”. Dat waren wij dus wel! Onze rit naar het vliegveld en dus een nieuwe huurauto was zojuist om onduidelijke redenen geannuleerd. De chauffeur reed maar weer terug naar het politiebureau.

15.45 uur. Terug op het politiebureau. Daar aangekomen spraken we dezelfde politieagente. Ook zij was inmiddels weer gebeld door Alamo. De auto die ons op zou komen halen zou er over ongeveer 40 minuten zijn. Wederom hebben we ons geïnstalleerd op de stoelen in de hal van het politiebureau in afwachting van onze rit naar het vliegveld.

16.45 uur. We zitten inmiddels al een uur te wachten. In de tussentijd hebben we dit verhaaltje maar geschreven. Er staat inmiddels een hysterische, huilende vrouw buiten voor de deur van het verder gesloten en uitgestorven politiebureau. We laten de deur maar dicht en hopen dat het glas kogelvrij is… Wordt vervolgd!

17.15 uur. Er arriveert een andere sleepauto, met een personenauto achter zich. De hysterische vrouw is inmiddels afgedropen, dus we kunnen met een gerust hart de deur open doen. Deze man is hier inderdaad voor ons! In tegenstelling tot wat ons verteld was, krijgen we dus meteen een nieuwe huurauto en hoeven we niet mee naar het vliegveld. Dat scheelt weer. De chauffeur wist ook niet hoe het precies zat, hij had de opdracht deze auto hier af te leveren en sleutels aan ons te geven. Opdracht voltooid. Het autootje is aanzienlijk kleiner dan de vorige. Maar goed, we hadden niet meer verwacht om überhaupt nog een auto te krijgen vandaag.

17.30 uur. Samen met sleepauto nummer 2 zijn we aangekomen bij het terrein waar onze beschadigde auto staat. De heren gaan een kantoortje in en laten ons aan ons lot over. Het is totaal niet duidelijk wanneer we onze spullen nou uit de auto kunnen halen.

17.50 uur. Bas besluit van ellende dan maar even naar onze oude huurauto te lopen om de schade nog eens op te nemen. #$%^&*!@#@#$!!!!, de huurauto is gewoon open! Dan besluiten we zelf maar om onze spullen alvast in de nieuwe auto te doen. Nu blijkt pas echt hoeveel kleiner de nieuwe auto is. Slechts één tas past in de achterbak, de rest van de spullen moet op de achterbank.

18.00 uur. Eindelijk weer onderweg! Gelukkig hoeven we nog maar… 350 kilometer af te leggen.

21.00 uur. Onderweg even snel een pizzaatje eten. De hoop om nog voor het donker ons hotel te bereiken is inmiddels vervlogen.

22.55 uur. Bestemming bereikt. Na een lange slingerende weg zonder enige vorm van verlichting door een diep donker bos. De receptie staat net op het punt om af te sluiten. Er hangt al een envelop voor ons op de deur met daarin de kamersleutel. Gelukkig hadden we in alle chaos van vandaag nog even een moment kunnen vinden om het hotel te e-mailen dat we laat zouden aankomen vanavond.

23.30 uur. Neerploffen in bed en luisteren naar de geluiden van de zee. Morgen maar eens kijken waar we nou precies beland zijn. Welterusten!