We werden wakker met een prachtig uitzicht op de zee. We hadden ‘m al wel gehoord, maar nog niet kunnen zien in het donker. Vanuit onze kamer keken we uit op Middle Beach. Eerst maar even rustig ontbijten na alle hectiek van gisteren. De ontbijtzaal heeft nog het meeste weg van een hele grote huiskamer met verschillende zithoeken en een grote open haard in het midden van de kamer. Het is zeker geen straf om hier 3 dagen te mogen verblijven.

Om half 11 meldden we ons bij onze excursie van vandaag; whale watching in een kleine open boot. Voordat we het water op gingen moesten we onszelf in een flotation suit hijsen. Dit is een soort overall met ingebouwd reddingsvest. Daarnaast biedt deze ook bescherming tegen de kou en in zekere mate tegen de regen. Omdat het weer niet echt denderend was kregen we dus voor de zekerheid ook maar een knalgele vissersregenjas mee. Vervolgens liepen we als een soort astronauten in rode pakken over straat naar de haven toe waar de boot net kwam aanvaren na een bear watching tocht. Deze zullen we morgen gaan doen, maar nu eerst op zoek naar walvissen!

De schipper had al via de radio vernomen waar ongeveer een walvis moest zitten. Met enige spoed haastte wij ons naar de andere boten die bij de walvis lagen te dobberen. Onderweg stopte we, tot grote blijdschap van Lieke, wel even voor een aantal zeeotters. Deze beesten leven hun gehele leven op volle zee en komen nooit aan land. Om dit onder alle omstandigheden te kunnen overleven hebben ze, in tegenstelling tot veel andere dieren geen vetlaag, maar een hele dikke vacht. Per vierkante centimeter hebben ze ongeveer 150.000 haren. Even voor de vergelijking; mensen hebben er op hun hoofdhuid slechts 60 tot 110 per vierkante centimeter. Lekker op hun rug dobberend leken ze het wel best te vinden dat er een dozijn fotocamera’s en videocamera’s op hun werden gericht.

Na deze korte fotostop snel door naar de boten in de verte. Daar aangekomen begon het speuren in de oceaan naar een Humpback Whale. Na een paar minuten kwam hij eindelijk boven. Helaas maar voor korte duur want voordat we hem goed en wel in beeld had dook hij alweer onder. Onze schipper hield op zijn stopwatch bij hoe lang de walvis onderwater bleef. Dit bleek redelijk constant want ongeveer iedere 3 minuten kwam de walvis boven om adem te halen. Ondanks de rustige zee was het toch moeilijk om de walvis te lokaliseren. Soms kwam hij ineens 100 meter verderop boven, als je dan 10 seconden de andere kant op keek had je hem alweer gemist. Gelukkig hebben we bijna een half uur bij deze walvis rondgedobberd en hebben we hem redelijk vaak kunnen zien.

Daarna ging de schipper op zoek naar een andere soort walvis; de Gray Whale. Deze vonden we niet heel ver van de kust. Ook hier was het moeilijk om te voorspellen waar hij na een duik boven zou komen. Deze walvis verraadde zich echter door bubbels te blazen in het water. Hierdoor werd het iets makkelijker zoeken.

Dit is de derde vakantie dat we in het echt walvissen zien en het blijven erg bijzonder beesten om te zien. Althans, het deel dat je kan zien. Als je bedenkt dat vandaag slechts zo’n 10% van het beest boven water kwam en er dus nog een gigantische hoeveelheid “walvis” onder water zit. Hopelijk zien we ze ooit nog eens volledig uit het water komen springen!

Na al het natuurschoon van vanochtend helaas ook het afhandelen van de aanrijding. Voor de zoveelste keer bellen met Alamo. Ditmaal bij de balie van het hotel en niet van het politiebureau. We vonden het maar een apart gesprek. Ze stelde rare vragen en ze wilde de foto’s die wij bij het ongeval hadden gemaakt niet hebben. Bijzonder... Het blijkt nu dat we ook nog teruggebeld gaan worden door wederom een andere afdeling. Zij zouden wel om onze foto’s vragen. Ondanks het feit dat we aangaven niet in het buitenland te kunnen bellen, stond ze erop dat we ons telefoonnummer doorgaven. Prima, ze komen er dan vanzelf wel achter dat hij het niet doet zolang we in Canada zijn.

Blijkbaar kon ze ook niet bij de gegevens van het politierapport. Daarom hebben we de vriendelijke politieagent maar via de mail benaderd. Gelukkig kregen we zonder problemen een kopie van het met de hand ingevulde rapport. Duidelijk was anders, maar we hebben nu nog meer bewijsstukken dat het niet onze schuld was.

Ons onderbuik gevoel zegt ons alleen dat het waarschijnlijk nog wel een hoop gedoe op gaat leveren. Wordt waarschijnlijk vervolgd dus….