Weer naar huis

Helaas, het was alweer tijd om naar huis te gaan. ’s Ochtends konden we eerst nog even rustig ontbijten. Daarna moesten we dan toch echt naar het vliegveld. Niet alleen vervelend omdat de vakantie dan afgelopen zou zijn, maar ook omdat we onze huurauto moesten gaan inleveren. En daar keken we een beetje tegenop. Na onze telefonische ervaringen met Alamo hadden we er niet echt vertrouwen in dat dit op een prettige manier zou verlopen. We hadden immers een vervangende auto gekregen van een andere huurmaatschappij en ook ons schadeformulier was nog niet helemaal afgehandeld.

Best wel gespannen reden we de parkeergarage van Alamo in. Daar werden we doorverwezen naar de manager. O, o, de manager. Dat was die man die de legendarische woorden “There is not always a solution for every problem” sprak. Als dat maar goed zou komen!

Wonder boven wonder was deze man nu de vriendelijkheid zelf! Hij nam onze auto in ontvangst, excuseerde zich dat we zo lang op een nieuwe huurauto moesten wachten en zou ons alle zorgen uit handen nemen. Hij wilde alleen nog even wat extra informatie van ons hebben. We hoefden gezien de omstandigheden zelfs niet de 500 dollar te betalen die je normaal gesproken standaard – als een eigen risico – moet betalen wanneer je schade rijdt. Goh, zou deze man achteraf nog eens nagedacht hebben over zijn manier waarop hij klanten te woord stond? In ieder geval was het voor ons een hele opluchting dat alles nu zo soepel verliep. We zijn er misschien 15 minuten aan kwijt geweest en konden toen al door naar het vliegveld. Vier uur later stapten we op het vliegtuig terug naar huis.

Terug naar Vancouver

Vanochtend zijn we het centrum van Victoria ingegaan om wat souvenirtjes te kopen. We hadden van de week een mooie out door-sportwinkel gezien, waar we graag even wilden kijken. Met verschillende excursies hebben we hier mooie regenjassen te leen gekregen en we wilden eens kijken of ze die hier ook verkochten. Dit bleek het geval te zijn, zij het wel voor hele hoge prijzen. Lieke heeft wat kunnen vinden in de aanbieding en Bas wilde nog een drybag kopen. Bij de kassa kwamen we erachter dat deze winkel nogal een vreemd concept had. Je kon alleen wat kopen als je “lid” was van deze co-operatie. Voor toeristen werd geen uitzondering gemaakt. We zijn nu dus voor 5 dollar levenslang lid van de MEC in Canada. Dus mocht iemand nog die kant opgaan, wij hebben een pasje ;-) Ze verschepen ook internationaal, maar de mevrouw achter de toonbank had zelf ook al door dat de verzendkosten waarschijnlijk wat aan de hoge kant zouden zijn.

Daarna gingen we richting de veerboot die ons weer naar het vasteland van Canada zou brengen. Het was stralend weer, dus we zijn lekker in het zonnetje op het dek gaan zitten. We werden nog uitgezwaaid door een zeehond. In 1,5 uur zijn we terug naar Vancouver gevaren, waar onze reis ook begonnen is.

In deze grote stad was het meteen weer druk en konden we aansluiten in de file. Pas laat op de middag kwamen we aan in het centrum. Daar hebben we nog even wat souvenirtjes geshopt en zijn we lekker gaan eten. We kwamen terecht bij een restaurantje waar je Japans kon barbecueën. Een soort gourmetten, maar dan op z’n Japans, met een kookplaatje in het midden van de tafel. We moeten er wat onzeker uit hebben gezien toen ons vlees en groente voor op de barbecue op de tafel stond. Een ober kwam naar ons toe om onze eerste stukjes vlees voor ons te bereiden. Hij schroeide het dicht, draaide het een paar keer om, haalde het door de saus, pakte er wat rijst bij en plantte het zo in Bas z’n mond. We wisten nu in ieder geval hoe het moest J Het was lekker, gezellig en… als laatste avondmaaltijd in Canada was het ook wel leuk om eens een keer langer dan een uur in het restaurant te zitten!

Orka's spotten vanuit Victoria

Vandaag hadden we alle tijd om het centrum van Victoria te gaan verkennen. We hadden voor ’s avonds een whale watching tour bij zonsondergang geboekt staan. Jammer dat dit niet eerder kon, want in Victoria waren niet zo heel veel bezienswaardigheden als we de boekjes mochten geloven. Het ging in deze stad meer om het gezellige sfeertje. Eerst maar lekker uitslapen dus, want we hadden toch tijd zat!

Inderdaad vonden we Victoria een charmante stad met een heel fijn sfeertje. Niet zo veel hoogbouw en – voor Canadese begrippen – een hoop stijlvolle, oude gebouwen. Rustig rondslenterend door de gezellige straatjes en een stukje langs de haven, gingen we richting het Royal British Columbia Museum. Deze was ons aangeraden voor als het zou regenen vandaag. Nou was het vandaag een stralende dag, maar we hadden nog niet zoveel cultuur gehad deze vakantie, dus gingen we er toch maar naar toe. Dat was een goede keuze! Want we kwamen in een schitterend museum terecht. Alle tentoonstellingen waren met heel veel oog voor detail vormgegeven. Je liep tussen levensechte mammoeten, door niet van echt te onderscheiden bossen en zeegebieden met wildlife, door een onderzeeboot, een schip, door een goudzoekersdorpje, een ouderwetse winkelstraat, een viskraam en tussen vele totempalen in een indianendorp door.

Wat het extra leuk maakte was dat we veel dingen tegenkwamen die we tijdens onze reis al eerder hadden gezien, zoals een aantal dieren, de totempalen en longhouses, maar ook een aantal dingen uit het goudzoekersdorpje Barkerville. Daardoor waren de tentoonstellingen gelijk een mooie samenvatting van onze vakantie, maar nu met wat extra achtergrondinformatie erbij.

Ook de Mammoet-tentoonstelling maakte veel indruk. Vooral omdat hier de gemummificeerde baby-mammoet Lyuba van zo’n 40.000 jaar oud te zien was. Een waardevolle vondst, omdat ze zo goed geconserveerd was dat haar DNA en al haar organen nog intact waren, waardoor ze bijvoorbeeld haar maaginhoud hebben kunnen bestuderen om erachter te komen wat ze at. We wisten wel van het bestaan van deze mammoet, maar hadden geen idee dat ze op dit moment hier tentoongesteld werd. Een leuke verrassing dus! Bij het museum zat ook een IMAX theater, waar we een mooie film hebben bekeken over de mammoeten.

Rond 16.00 uur moesten we opeens op gaan schieten. We moesten ons om 17.30 uur melden voor de walvisexcursie, maar we wilden voor die tijd nog even eten. Op zoek naar een restaurantje dus. Op zich zou het moeten lukken, want de Canadezen houden wel van snel eten. Hoe erg we het ook geprobeerd hebben, het is ons deze hele vakantie nog niet gelukt om langer dan een uur over de avondmaaltijd te doen. Alles wordt zo snel geserveerd, weer afgeruimd en de rekening gebracht, dat er van natafelen vaak niet echt meer sprake is. Het restaurantje wat we nu hadden uitgezocht bleek hierop de uitzondering te zijn. Het terras was grotendeels leeg, dus we dachten dat we snel terecht zouden kunnen. Maar nee, toen we ons melden, werden we op een wachtlijst gezet en moesten we even in de hal wachten totdat onze tafel klaar was. Na 10 minuten werden we pas opgehaald en naar een tafel gebracht (op het nog steeds grotendeels lege terras). Ook het opnemen van de bestelling ging niet echt vlot. Ook bleken alle maaltijden hier alles-in-een te zijn, dus met brood en soep vooraf en ijs en koffie achteraf. Heel leuk natuurlijk, maar daar hadden we nou net even geen tijd voor. Gelukkig begreep onze ober onze haast volkomen en werd alles in rap tempo geserveerd. Het ijsje konden we uiteindelijk in een to go-cup meekrijgen, dus we waren alsnog op tijd bij de whale watching tour.

Gelukkig maar, want daar aangekomen hadden ze heel erg haast. Een beetje onvriendelijk werd er de hele tijd gevraagd of iedereen er al was, want we moesten gaan. Lieke kon nog net even plassen, ze wilden al bijna zonder haar gaan. Een beetje vreemd was het wel, want we moesten er 17.30 uur zijn en zouden pas om 18.00 uur vertrekken. We waren er om 17.20 uur en we werden behandeld alsof we te laat waren. De kapitein van onze boot liet doorschemeren waarom we zo’n haast hadden; hij kwam net terug van een walvistocht en ze hadden een groep orka’s gezien. Hij wilde zo snel mogelijk terug het water op om ze in te halen. Oké, waar wachten we nog op! Is iedereen nou nog niet klaar?!?

Eenmaal bij de boot kregen we weer van die mooie flotationsuits aan en konden we een mooi plekje voorin bemachtigen. Het eerste stukje uit de haven ging rustig aan, maar daarna sjeesden we over de zee op zoek naar de orka’s! Na zo’n 30 minuten gingen we langzamer varen. In de verte zagen we een bootje met daaromheen een heleboel witte pluimen van water. Walvissen! Iets dichterbij konden we aan de rugvinnen zien dat het inderdaad orka’s waren! En niet maar 3 dit keer, maar een stuk of 12. Deze orka’s waren hier de “residents” deze groep maakte deel uit van de J-pod.

Langzaam kwamen we steeds dichterbij, waarna de gids de motor uitzette en we ze van opzij konden bekijken. Dit keer konden we de orka’s echt goed zien. Niet alleen de rugvinnen, maar ook de koppen die steeds een heel klein stukje boven water uitkwamen. Super gaaf! Een half uur lang hebben we met ze meegevaren, ze bewonderd en heel, heel veel foto’s gemaakt. Toen besloot de kapitein dat we nog even bij de zeeleeuwen en zeehonden verderop gingen kijken. We zouden zo direct de orka’s wel weer opzoeken.

Even langs de zeeleeuwen dus, die zich al van verre lieten horen en ruiken. Daarna snel weer terug naar de orka’s. De zon begon al een beetje onder te gaan, dus we hadden super mooi licht. Na nog zo’n 20 minuten met de orka’s meegevaren te hebben, wilde de kapitein weer richting het vaste land. Toen begon er opeens een van de orka’s met z’n staart op het water te slaan. Dit kon nog wel eens interessant gaan worden volgens de kapitein, dus bleven we toch nog even in de buurt van de orka’s rondhangen. Niet veel later sprong de eerste orka de lucht in. Wat een indrukwekkend gezicht! Om ons heen sprong vervolgens de ene na de andere orka. Zelfs eentje op maar zo’n 5 meter afstand. Onvergetelijk! Stiekem waren de orka’s voor Lieke een belangrijke reden om naar Canada te komen, dus als ze dan zo’n show weggeven, dan voel je je de koning te rijk! Wat een prachtige afsluiter van deze prachtige vakantie!

Regenwoud en rotsgravures

De weg die we een vorige week al in het donker hebben gereden, reden we ditmaal bij daglicht. In het donker hadden we al veel indrukwekkende bomen en meertjes gezien die er veelbelovend uitzagen. Inderdaad bleek het een mooie route te zijn. Echt veel mogelijkheden om te stoppen waren er niet, maar waar mogelijk hebben we dit wel gedaan om even de benen te strekken met een kort wandelingetje of te lunchen bij een mooi meertje.

Onderweg zat ook nog het Petroglyph Provincial Park, waar een aantal rotsgravures van de vroegere bewoners te bezichtigen waren. Dit bleek een miniscuul parkje te zijn, waarbij de gravures vanwege al het mos lang niet allemaal even duidelijk waren. Maar op zich een prima stop op zo’n lange dag rijden.

Na zo’n hele dag lang in de auto te zitten, wilden we eenmaal in Victoria aangekomen snel wat eten. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want we moesten meer dan een half uur lopen om in de buurt te komen van het centrum met de gezellige restaurantjes. En om nou weer bij een burgerketen te eten… De inspanning werd beloond met een lekkere pizza!

Bear watching

Vanochtend gingen we weer met hetzelfde kleine bootje mee als gisteren. Ook weer in dezelfde outfits, maar ditmaal met de mooie gele vissersregenjassen aan, omdat het regende. We gingen nu echter niet op zoek naar walvissen, maar naar zwarte beren. Deze komen bij laag tij vaak op de strandjes om naar krabben en vissen te zoeken die tussen de rotsen zijn achtergebleven. Dit is dus een ideaal moment om ze te spotten.

Onderweg maakten we eerst een tussenstop bij een aantal zeehonden. Terwijl we deze zaten te bekijken, zag een van de andere toeristen opeens een klein zwart beertje uit de struiken komen. Deze begon druk alle stenen op het strandje om te draaien op zoek naar eten. We hebben ‘m uitgebreid kunnen bekijken. De gids vertelde ons dat het vrij uniek was dat zo’n klein beertje alleen rondliep. Het schatte dit beertje op maximaal 1,5 jaar en meestal zijn ze dan nog bij hun moeder. Hij vermoedde dan ook dat de moederbeer waarschijnlijk 2 jongen had gehad, maar slechts in staat was om er voor één te zorgen. In dit soort gevallen kiest ze ervoor om voor één van de jongen te blijven zorgen en de andere te verstoten. Hiermee vergroot ze de overlevingskans van het andere jong. Het verstoten jong heeft uiteraard niet zo’n grote overlevingskans. Om zijn overlevingskans niet nog verder te verlagen, hield de gids wat meer afstand.

Hierna gingen we verder op zoek naar nog meer beren. Deze bleken in overvloed aanwezig te zijn. In totaal hebben we iets van 10 beren te zien. Sommigen hiervan hebben we van dichtbij kunnen bekijken. Omdat beren geen natuurlijke vijanden vanaf het water kennen, vormden wij in ons bootje geen bedreiging voor ze en schonken ze ons geen aandacht. Aan het eind van onze trip was er nog een strandje met meerdere volwassen beren. Aangezien zwarte beren solitair zijn, komt dit niet zo vaak voor. Waarschijnlijk was dit een stelletje, die maximaal één maand samen zouden blijven.

Na deze zeer succesvolle berenexcursie gingen we de rest van de omgeving verkennen. We hebben verschillende wandelingen gemaakt in het Pacific Rim National Park. Op dit kleine oppervlak waren zeer verschillende omgevingen te bezichtigen, van strand tot regenwoud tot open vlaktes met kleine vleesetende plantjes. Tussendoor even schuilen voor de regen in het visitor center met een klein museum.

’s Avonds na het avondeten hebben we nog lekker in de huiskamer van het hotel gezeten, waar koffie, thee, chocomelk en versgebakken koekjes op ons stonden te wachten. Jammer dat we hier morgen weer wegmoeten!

Whale watching

We werden wakker met een prachtig uitzicht op de zee. We hadden ‘m al wel gehoord, maar nog niet kunnen zien in het donker. Vanuit onze kamer keken we uit op Middle Beach. Eerst maar even rustig ontbijten na alle hectiek van gisteren. De ontbijtzaal heeft nog het meeste weg van een hele grote huiskamer met verschillende zithoeken en een grote open haard in het midden van de kamer. Het is zeker geen straf om hier 3 dagen te mogen verblijven.

Om half 11 meldden we ons bij onze excursie van vandaag; whale watching in een kleine open boot. Voordat we het water op gingen moesten we onszelf in een flotation suit hijsen. Dit is een soort overall met ingebouwd reddingsvest. Daarnaast biedt deze ook bescherming tegen de kou en in zekere mate tegen de regen. Omdat het weer niet echt denderend was kregen we dus voor de zekerheid ook maar een knalgele vissersregenjas mee. Vervolgens liepen we als een soort astronauten in rode pakken over straat naar de haven toe waar de boot net kwam aanvaren na een bear watching tocht. Deze zullen we morgen gaan doen, maar nu eerst op zoek naar walvissen!

De schipper had al via de radio vernomen waar ongeveer een walvis moest zitten. Met enige spoed haastte wij ons naar de andere boten die bij de walvis lagen te dobberen. Onderweg stopte we, tot grote blijdschap van Lieke, wel even voor een aantal zeeotters. Deze beesten leven hun gehele leven op volle zee en komen nooit aan land. Om dit onder alle omstandigheden te kunnen overleven hebben ze, in tegenstelling tot veel andere dieren geen vetlaag, maar een hele dikke vacht. Per vierkante centimeter hebben ze ongeveer 150.000 haren. Even voor de vergelijking; mensen hebben er op hun hoofdhuid slechts 60 tot 110 per vierkante centimeter. Lekker op hun rug dobberend leken ze het wel best te vinden dat er een dozijn fotocamera’s en videocamera’s op hun werden gericht.

Na deze korte fotostop snel door naar de boten in de verte. Daar aangekomen begon het speuren in de oceaan naar een Humpback Whale. Na een paar minuten kwam hij eindelijk boven. Helaas maar voor korte duur want voordat we hem goed en wel in beeld had dook hij alweer onder. Onze schipper hield op zijn stopwatch bij hoe lang de walvis onderwater bleef. Dit bleek redelijk constant want ongeveer iedere 3 minuten kwam de walvis boven om adem te halen. Ondanks de rustige zee was het toch moeilijk om de walvis te lokaliseren. Soms kwam hij ineens 100 meter verderop boven, als je dan 10 seconden de andere kant op keek had je hem alweer gemist. Gelukkig hebben we bijna een half uur bij deze walvis rondgedobberd en hebben we hem redelijk vaak kunnen zien.

Daarna ging de schipper op zoek naar een andere soort walvis; de Gray Whale. Deze vonden we niet heel ver van de kust. Ook hier was het moeilijk om te voorspellen waar hij na een duik boven zou komen. Deze walvis verraadde zich echter door bubbels te blazen in het water. Hierdoor werd het iets makkelijker zoeken.

Dit is de derde vakantie dat we in het echt walvissen zien en het blijven erg bijzonder beesten om te zien. Althans, het deel dat je kan zien. Als je bedenkt dat vandaag slechts zo’n 10% van het beest boven water kwam en er dus nog een gigantische hoeveelheid “walvis” onder water zit. Hopelijk zien we ze ooit nog eens volledig uit het water komen springen!

Na al het natuurschoon van vanochtend helaas ook het afhandelen van de aanrijding. Voor de zoveelste keer bellen met Alamo. Ditmaal bij de balie van het hotel en niet van het politiebureau. We vonden het maar een apart gesprek. Ze stelde rare vragen en ze wilde de foto’s die wij bij het ongeval hadden gemaakt niet hebben. Bijzonder... Het blijkt nu dat we ook nog teruggebeld gaan worden door wederom een andere afdeling. Zij zouden wel om onze foto’s vragen. Ondanks het feit dat we aangaven niet in het buitenland te kunnen bellen, stond ze erop dat we ons telefoonnummer doorgaven. Prima, ze komen er dan vanzelf wel achter dat hij het niet doet zolang we in Canada zijn.

Blijkbaar kon ze ook niet bij de gegevens van het politierapport. Daarom hebben we de vriendelijke politieagent maar via de mail benaderd. Gelukkig kregen we zonder problemen een kopie van het met de hand ingevulde rapport. Duidelijk was anders, maar we hebben nu nog meer bewijsstukken dat het niet onze schuld was.

Ons onderbuik gevoel zegt ons alleen dat het waarschijnlijk nog wel een hoop gedoe op gaat leveren. Wordt waarschijnlijk vervolgd dus….

There is not always a solution for every problem

Vanochtend hebben we heerlijk ontbeten met uitzicht op de oceaan. Hierna snel de spullen ingepakt om te vertrekken richting Tofino. Op de parkeerplaats van het hotel heerste enige chaos. Blijkbaar was er net een auto ingereden op een geparkeerde auto, die vervolgens weer als een soort domino effect nog twee andere auto’s beschadigde. Gelukkig stonden wij aan de overkant geparkeerd, dus konden wij gewoon vertrekken. We zeiden nog tegen elkaar, het zal je toch gebeuren dat je schade rijdt met je huurauto. Dan ben je mooi de lul.

Een uurtje later (10.45 uur) konden we zelf ervaren hoe erg je dan de lul bent. Bij het passeren van een kruising besloot een oudere dame dat afbuigend verkeer (zij) voorgaat op rechtdoorgaand verkeer (wij). Vol overtuiging sloeg ze af en konden wij niks anders meer doen dan hard remmen en ons schrap zetten. Voordat we het wisten stonden we met een klap haaks op de kruising… We keken elkaar direct aan om te zien of we allebei in orde waren. Dit was gelukkig het geval. De dame uit de andere auto stond inmiddels ook al naast haar auto. Snel de auto uit. Dit ging met enige moeite aangezien de deur bij Bas was verbogen. Met enige kracht en gekraak ging de deur toch open. De vrouw begon direct met zich te verontschuldigen en nam alle schuld op zich.

Bas begon foto’s te maken van de situatie en Lieke belde ondertussen 911. Dit is overigens ook gelijk het enige nummer wat hier kunnen bellen, aangezien onze beide telefoons niet kunnen bellen in Canada (volgens de Simpel klantenservice zou dit wel gewoon moeten kunnen, als het niet het geval was moesten we maar even bellen... ). De alarmcentrale gaf aan wat we moesten doen. Onze auto kon in ieder geval niet meer rijden dus moesten we deze laten staan op het kruispunt met de alarmlichten aan. Ondertussen sprak een vrouw ons aan die op het moment van de botsing achter ons had gereden en had gezien hoe Bas op het laatste moment geprobeerd had het ongeval te voorkomen. Ook zij gaf aan dat het volledig buiten onze schuld was en was ook bereid dit aan de politie te verklaren. We hadden dus in ieder geval een getuige.

Na een minuut of 20 (11.10 uur) arriveerde de politie. De politieagente maakte eerst een aantal foto’s en ging het verkeer regelen. Inmiddels stopte er ook al een plaatselijke sleepdienst, die toevallig langsreed. We konden dus snel van de kruising afgesleept worden. Daar ging onze auto – met spullen en al – de sleepwagen op. De politieagente schreef vervolgens onze gegevens en verklaringen op.

Wij gaven bij de politieagente aan dat we niet zeker wisten hoe we nu verder moesten handelen, vooral omdat onze beide telefoons niet werken. De chauffeur van de sleepdienst stelde voor om ons bij het visitor center af te zetten zodat we daar konden bellen. Met enige bedenkingen stapten we de sleepwagen in. Al snel kwam de politieagente op het raampje kloppen om te vragen of we niet liever mee wilden naar het politiebureau, zodat we daar in alle rust konden bellen en dingen konden regelen. Dit leek ons een beter idee. Snel hebben we nog wat belangrijke dingen uit de auto gepakt en zijn toen in de politieauto gestapt. Lieke op het arrestantenbankje achterin (met tralies!) en Bas voorin.

Om 11.45 uur kwamen we aan op het politiebureau. Daar werd er een telefoon door het receptionistenluikje doorgeschoven en konden we in de hal plaatsnemen om te bellen. Eerst het autoverhuurbedrijf maar proberen. Alamo heeft een Roadside Assistence Noodnummer. Die konden ons vast helpen. We kregen een medewerker aan de telefoon die van alles wilde weten over het ongeluk. Ze probeerde ook een nieuwe huurauto voor ons te regelen. Helaas bleken alle lokale huurbedrijven die bij Alamo aangesloten waren vandaag dicht te zijn en/of geen auto’s beschikbaar te hebben en/of zich op het vaste land van Canada te bevinden, terwijl wij op Vancouver Island zitten. Zij kon ons dus niet echt verder helpen, we moesten maar proberen onze reisagent te bereiken.

Om 12.15 tikte wij het Nederlandse alarmnummer in van Sunny Cars. Bij dit bedrijf hebben we auto gehuurd. Dit bedrijf schakelt vervolgens andere huurbedrijven in, bij ons dus Alamo. Niet alleen onze mobiele telefoons blijken moeite te hebben met een internationaal nummer… We kregen een menu te horen waarin we onze creditcardgegevens moesten intikken om te kunnen bellen. Na enig twijfelen en overleg met de agente hebben we dit gedaan. We kwamen hier vervolgens wel doorheen, maar er werd vervolgens gezegd dat het nummer dat wij gebeld hadden niet langer in gebruik was. Dan maar bellen naar onze reisverzekering. Weer een riedeltje met de creditcardgegevens, om er vervolgens achter te komen dat ook dit nummer niet bereikbaar was. Hmmm…. Misschien was het gewoon een probleem met Nederlandse nummers.

Maar weer even roepen voor de politieagente. Zij kon ons rond 12.45 uur via de telefooncentrale van de politie (en weer het riedeltje met de creditcardgegevens) uiteindelijk door laten verbinden met Sunny Cars. Bij dit noodnummer wisten ze alleen duidelijk echt niet waar ze het over hadden. De vrouw van de centrale las overduidelijk alleen een stappenplan op wat ze voor zich had liggen. Ze kon niks voor ons betekenen. Het enige wat zij kon doen was ons terug laten bellen tijdens kantoortijden. Nederlandse kantoortijden… Dus over 11 uur (hier om 1 uur ’s nachts). Nou was dat nog niet eens het grootste probleem, maar aangezien onze telefoons niet werken en we ook geen idee hadden waar we zouden gaan slapen als we vandaag geen nieuwe huurauto kregen, waren we ook niet eens bereikbaar. Bovendien kon de vrouw ons niet vertellen of degene die ons terug zou bellen dan wel zou proberen om een nieuwe huurauto voor ons te regelen. Fantastische service dus bij dit bedrijf, met als motto “rent with a smile”. Na flink boos te worden, kon ze toch opeens contact opnemen met iemand en kon ze ons in ieder geval vertellen dat we alles toch echt via Alamo moesten regelen.

13.15 uur, terugbellen naar Alamo dus. Weer alles uitleggen en deze man ging echt z’n best voor ons doen. Ook hij heeft weer bedrijven afgebeld om een huurauto voor ons te regelen, maar kwam tot de conclusie dat er op heel Vancouver Island geen enkele huurauto beschikbaar was. We moesten maar contact opnemen met de manager van Vancouver International Airport. Aangezien we daar de auto opgehaald hadden, was hij de enige die ons toestemming kon geven voor een nieuwe huurauto. Ook het feit dat we een nieuwe huurauto nodig hadden vanwege een ongeval, bleek nogal een probleem te zijn. Bijzonder, maar het zal wel.

13.30 uur bellen naar de manager. Ook dit nummer werd niet geaccepteerd door de telefoon van het politiebureau. Gelukkig was een andere medewerker van het politiebureau zo vriendelijk om met haar persoonlijke mobiele nummer voor ons te bellen. Op dit nummer werd echter de telefoon niet opgenomen.

13.45 uur. Opnieuw bellen naar Alamo Roadside Assistance. Na een poosje in de wacht, weer een nieuwe medewerker aan de telefoon, weer alles uitleggen, in de wacht gezet en na 10 minuten in de wacht werd het inmiddels irritante wachtmuziekje abrupt verbroken. Lekker dan, verbinding verbroken. De politieagente leefde erg met ons mee. Ze was al een paar keer komen kijken en we hadden te drinken gekregen. We hadden onszelf inmiddels al op wat stoelen geïnstalleerd. De agente ging ook wat voor ons proberen te regelen, want het duurde nu wel erg lang.

Om 14.00 uur opnieuw Alamo bellen. Weer in de wacht. Uiteindelijk iemand aan de telefoon die we al eerder gesproken hadden. Degene die ons verteld had dat we de manager moesten bellen. Uitgelegd dat hij niet te bereiken was en gevraagd of hij ons met iemand – wie dan ook – kon doorverbinden die iets voor ons kon betekenen. Even later had Lieke iemand van Alamo aan de lijn. Niet de manager. Ook niet iemand die ons ging helpen. Hij wilde niet eens zijn functie vertellen, maar verbond ons wel door met iemand anders. Dit bleek na even doorvragen wel de manager te zijn. Na alles nog maar een keer uit te leggen, vertelde hij ons doodleuk dat we daarvoor niet bij hem, maar bij de Roadside Assistence moesten zijn… Hij sprak ook de legendarische woorden “There is not always a solution for every problem”. Dit schoot lichtelijk in het verkeerde keelgat. Na een flinke tirade van Lieke, ging hij uiteindelijk kijken wat hij voor ons kon doen. Of hij ons even terug kon bellen. Uhm, nee… want we zijn hier niet bereikbaar. We hebben het nummer van de politieagente maar doorgegeven.

Om 14.25 uur kwam de politieagente weer terug met de verlossende woorden dat zij wel wat had kunnen regelen. Ze had dezelfde Roadside Assistence gebeld, maar nu was het opeens wel mogelijk om iets voor ons te regelen. De kracht van de politie! Er zou iemand komen van een zusterbedrijf van Alamo om ons op te halen, daarna onze spullen op te halen bij het sleepbedrijf en vervolgens naar een nabij gelegen vliegveld te brengen voor een nieuwe huurauto. Over een uurtje zou deze persoon er zijn. In de tussentijd zijn we maar even een hapje gaan eten in de buurt. Uit dankbaarheid hebben we meteen een doos muffins gekocht voor het politiebureau.

Om 15.15 uur kwamen we weer aan bij het politiebureau. Daar stond de sleepauto weer die onze auto had afgevoerd. Onze auto stond echter niet meer achterop. Deze chauffeur had de opdracht gekregen om ons op te halen en om ons en de beschadigde auto naar het nabijgelegen vliegveld te brengen. Nog even snel met de agente op de foto. Opgelucht stapten we in, er zat eindelijk schot in de zaak.

15.30 uur. Onderweg naar het sleepbedrijf werd de chauffeur opgeroepen met de mededeling dat “Call 199” geannuleerd was. Gekscherend zij Lieke nog “Hope that’s not us”. Dat waren wij dus wel! Onze rit naar het vliegveld en dus een nieuwe huurauto was zojuist om onduidelijke redenen geannuleerd. De chauffeur reed maar weer terug naar het politiebureau.

15.45 uur. Terug op het politiebureau. Daar aangekomen spraken we dezelfde politieagente. Ook zij was inmiddels weer gebeld door Alamo. De auto die ons op zou komen halen zou er over ongeveer 40 minuten zijn. Wederom hebben we ons geïnstalleerd op de stoelen in de hal van het politiebureau in afwachting van onze rit naar het vliegveld.

16.45 uur. We zitten inmiddels al een uur te wachten. In de tussentijd hebben we dit verhaaltje maar geschreven. Er staat inmiddels een hysterische, huilende vrouw buiten voor de deur van het verder gesloten en uitgestorven politiebureau. We laten de deur maar dicht en hopen dat het glas kogelvrij is… Wordt vervolgd!

17.15 uur. Er arriveert een andere sleepauto, met een personenauto achter zich. De hysterische vrouw is inmiddels afgedropen, dus we kunnen met een gerust hart de deur open doen. Deze man is hier inderdaad voor ons! In tegenstelling tot wat ons verteld was, krijgen we dus meteen een nieuwe huurauto en hoeven we niet mee naar het vliegveld. Dat scheelt weer. De chauffeur wist ook niet hoe het precies zat, hij had de opdracht deze auto hier af te leveren en sleutels aan ons te geven. Opdracht voltooid. Het autootje is aanzienlijk kleiner dan de vorige. Maar goed, we hadden niet meer verwacht om überhaupt nog een auto te krijgen vandaag.

17.30 uur. Samen met sleepauto nummer 2 zijn we aangekomen bij het terrein waar onze beschadigde auto staat. De heren gaan een kantoortje in en laten ons aan ons lot over. Het is totaal niet duidelijk wanneer we onze spullen nou uit de auto kunnen halen.

17.50 uur. Bas besluit van ellende dan maar even naar onze oude huurauto te lopen om de schade nog eens op te nemen. #$%^&*!@#@#$!!!!, de huurauto is gewoon open! Dan besluiten we zelf maar om onze spullen alvast in de nieuwe auto te doen. Nu blijkt pas echt hoeveel kleiner de nieuwe auto is. Slechts één tas past in de achterbak, de rest van de spullen moet op de achterbank.

18.00 uur. Eindelijk weer onderweg! Gelukkig hoeven we nog maar… 350 kilometer af te leggen.

21.00 uur. Onderweg even snel een pizzaatje eten. De hoop om nog voor het donker ons hotel te bereiken is inmiddels vervlogen.

22.55 uur. Bestemming bereikt. Na een lange slingerende weg zonder enige vorm van verlichting door een diep donker bos. De receptie staat net op het punt om af te sluiten. Er hangt al een envelop voor ons op de deur met daarin de kamersleutel. Gelukkig hadden we in alle chaos van vandaag nog even een moment kunnen vinden om het hotel te e-mailen dat we laat zouden aankomen vanavond.

23.30 uur. Neerploffen in bed en luisteren naar de geluiden van de zee. Morgen maar eens kijken waar we nou precies beland zijn. Welterusten!

Snorkeling with salmon

De spierpijn vanochtend viel gelukkig mee. Na het inpakken van onze spullen zijn we richting Campbell River gegaan, “the Salmon Capital of the World”. Deze stad is vernoemd naar de Campbell River die bekend staat om de grote hoeveelheden zalm en dus druk bezocht wordt door vissers. Vanmiddag zijn we echter niet gaan vissen op zalm, maar gaan snorkelen met zalm. Voor het snorkelen hebben we een kort bezoekje gebracht aan Elk Falls, een waterval die in de Campbell River uitkomt.

Daarna moesten we opeens opschieten, want we moesten nog lunchen en aangezien een bril dragen met snorkelen niet gaat moest Bas nog lenzen indoen. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan, zeker onder tijdsdruk. In de MacDonalds, met rode, tranende ogen is het uiteindelijk na veel gepriegel gelukt. Vervolgens snel naar de verzamelplaats, waar we de gebruikelijke vrijwaring van claims moesten tekenen.

Hier kregen we ook de benodigde uitrusting uitgereikt; een tweedelig wetsuit, waterschoenen, handschoenen en een hoofdkap. Alles moest eerst gepast worden en daarna snel weer uit, want als je niet in het koude water ligt, ben je binnen een minuut oververhit hierin. Met een busje werden we naar de rivier gebracht, waar de boten al klaar lagen. Hier gingen de wetsuits aan, kregen we onze reddingsvesten en de laatste veiligheidsinstructies voordat we de rivier opgingen.

Voordat we gingen snorkelen mochten we eerst even afkoelen in het water. Je mocht kiezen om van een rots te springen of uit de boot. Wij hebben uiteraard gekozen voor de eerste optie. Bovenop de rots bleek deze toch iets hoger dan dat Lieke vooraf had ingeschat. Maar goed, je bent avontuurlijk of je bent het niet, dus gewoon gaan!

Daarna gingen we een stukje stroomafwaarts met de boot, naar een kalm stuk in de rivier. Hier kregen we onze duikbril en snorkel aangereikt. Na het noodzakelijke gespuug en geboen in de duikbril, konden we eindelijk onder water gaan kijken. Meteen stonden we oog in oog met een rivierkreeft. Dat beloofde veel goeds! Inderdaad bleek dit stuk van de rivier vol leven te zitten. Met name honderden zo niet duizenden zalmen schoten aan alle kanten aan ons voorbij. En dit is nog maar het begin van het zalmseizoen! Op het hoogtepunt kunnen hier meer dan een half miljoen zalmen zitten.

We hebben op een aantal verschillende stukken van de rivier gesnorkeld. We konden kiezen of we tussen de verschillende locaties terug op de boot gingen, of gewoon zelf door de stroomversnellingen wilden drijven. De tactiek was hier om je zo plat mogelijk te maken, je armen recht voor je uit te strekken als een ware superman of – woman aan het oppervlak van het water te drijven. Best wel spannend, vooral omdat sommige stukken behoorlijk ondiep waren en de stroming behoorlijk sterk was.

Het was een unieke ervaring om op deze manier de rivier te beleven, een combinatie van raften, snorkelen en een soort wildwaterbaan. Het is dan ook niet voor niks volgens diverse websites één van de “weirdest things to do in Canada”.